ชื่อเครื่องหมายทัณฑฆาต มักมีผู้เรียกว่า การันต์ อยู่เสมอ เช่น “ คำว่า มิตร ใส่การันต์ที่ตัว ร หรือไม่ใส่ ” คำว่าการันต์ ในคำถามนี้ ผู้พูดหมายถึงทัณฑฆาต นั่นเอง จึงมีคำถามอีกว่า แล้วการันต์กับทัณฑฆาตเกี่ยวข้องกันอย่างไร ทำไมจึงมีผู้เรียกเครื่องหมายทัณฑฆาตว่า การันต์ คำตอบคือ ทัณฑฆาต เป็นชื่อเครื่องหมายที่ใช้กำกับตัวการันต์ แสดงว่าไม่ออกเสียง ในเมื่อเครื่องหมายทัณฑฆาตมักจะอยู่บนตัวการันต์ จึงมีผู้เรียกเครื่องหมายทัณฑฆาตว่า การันต์ ไปด้วย ดังที่ พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒ ให้ความหมายคำ การันต์ ไว้ดังนี้
การันต์ (การัน) น. “ ที่สุดอักษร” , ตัวอักษรที่ไม่ออกเสียงซึ่งมีไม้ทัณฑฆาตกำกับไว้ เช่น “ ต” ในคำว่า “ การันต์” , (ปาก) เรียกตัวอักษรที่มีไม้ทัณฑฆาตกำกับ เช่น ล์ ว่า ล การันต์ ค์ ว่า ค การันต์
เห็นได้ว่า ความหมายตามพจนานุกรม การันต์ หมายถึง ตัวอักษรที่มีไม้ทัณฑฆาตกำกับ อย่างไร ก็ตามอักษรที่ไม่มีไม้ทัณฑฆาตกำกับก็เป็นตัวการันต์ได้ ดังที่ พระยาอุปกิตศิลปสาร กล่าวไว้ว่า
“ อักษรนำทั้งปวง ตัวนำเป็นตัวสะกด ตัวตามหลัง ถ้าไม่อ่านเป็นพยางค์ต่อไป ต้องนับว่าเป็นตัวการันต์ เช่น ทิพย์ , กฤษณ์ ดังนี้ พ และ ษ เป็นตัวสะกด ย และ ณ เป็นตัวการันต์ บางทีท่านก็ไม่ใช้ทัณฑฆาต ดังนี้ ทิพย , กฤษณ (อุปกิตศิลปสาร , ๒๕๑๑ : ๒๖)
“ อักษรนำทั้งปวง ตัวนำเป็นตัวสะกด ตัวตามหลัง ถ้าไม่อ่านเป็นพยางค์ต่อไป ต้องนับว่าเป็นตัวการันต์ เช่น ทิพย์ , กฤษณ์ ดังนี้ พ และ ษ เป็นตัวสะกด ย และ ณ เป็นตัวการันต์ บางทีท่านก็ไม่ใช้ทัณฑฆาต ดังนี้ ทิพย , กฤษณ (อุปกิตศิลปสาร , ๒๕๑๑ : ๒๖)
คำอธิบายข้างต้นแสดงว่า ตัวการันต์อาจไม่มีทัณฑฆาตกำกับก็ได้ ตัวการันต์นั้นแต่เดิมไม่ได้เกี่ยวข้องกับทัณฑฆาต
ไทยยืมคำ การันต์ มาจากภาษาบาลีสันสกฤต การนฺต หมายถึงที่สุดแห่งศัพท์ หรืออักษรสุดท้าย ในภาษาบาลีทุกศัพท์ต้องมีสระการันต์ คือมีสระอันได้แก่ อ อา อิ อี อุ อู ท้ายศัพท์ ส่วนภาษาสันสกฤต อาจมีพยัญชนะการันต์ คือพยัญชนะท้ายศัพท์ได้ พยัญชนะการันต์ ได้แก่ ต การันต์ , น การันต์ , ส การันต์ พยัญชนะการันต์เหล่านี้จะไม่ออกเสียง
ในแบบเรียนชื่อ พิศาลการันต์ ของพระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร) ได้กล่าวถึงการันต์ ไว้อย่างชัดเจน ดังนี้
อักษรบ่อนนี้ชื่อ การันต์
คือบอกตัวสำคัญ เพิ่มท้าย
หากเติมเพื่อเพ็ญผัน ตามพากย์
เปลี่ยน ๆ เวียนยักย้าย ย่อมสร้อยเศศเสริม
คือบอกตัวสำคัญ เพิ่มท้าย
หากเติมเพื่อเพ็ญผัน ตามพากย์
เปลี่ยน ๆ เวียนยักย้าย ย่อมสร้อยเศศเสริม
วิธีใช้ถ้อยคำขบวนหนึ่ง มีอักษรเพิ่มไว้ข้างท้ายคำแต่มิใช่ตัวสะกด เติมลงไปเพื่อจะให้เต็มคำซึ่งมาแต่ภาษามคธแลภาษาอื่นบ้าง เสียงไทยอ่านไม่ตลอดไปถึง จึ่งลงไม้ ทัณฑฆาต ไว้เป็นที่สังเกตว่าไม่อ่าน ควรเรียกชื่อว่า การันต์ ยักย้ายตามตัวที่เติมท้ายคือ (ก) การันต์ (ข) การันต์ (ค) การันต์ เป็นต้น (ศรีสุนทรโวหาร, ๒๕๑๔ : ๓๐๓-๓๐๔)
สรุปว่า การันต์คือตัวอักษรที่ใส่ข้างท้าย แต่ไม่ออกเสียง วิธีแสดงว่าอักษรไม่ออกเสียงก็คือใส่ ทัณฑฆาต ตัวการันต์ส่วนใหญ่จึงมีไม้ทัณฑฆาตกำกับไว้ การันต์กับทัณฑฆาตเป็นอักษรและเครื่องหมายที่ปรากฏคู่กันเสมอ ๆ จนในที่สุด เมื่อกล่าวว่า การันต์ คือ “ ตัวอักษรที่มีไม้ทัณฑฆาตกำกับ ” จึงดูเหมือนจะถูกต้อง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น